داوران جایزه‌ی نوبل نوشته‌اند که شعر لوئیز گلوک را صدایی اشتباه‌نشدنی دانسته‌اند که به خاطر زیبایی بی‌پیرایه‌اش زندگی شخصی را جهان‌شمول می‌کند. او که از کودکی اولین شاعر مورد علاقه‌اش ویلیام بلیک بوده، گویی که ترانه‌های معصومیت را با صدایی نوین بازآفرینی کرده است. زیبایی روحِ شاعرانه و شهودش او را فراتر از گستره و کانون‌های ادبیات آمریکا ساخته است و این صدای نابِ شاعرانه را جهانی کرده است. لوئیز الیزابت گلوک برنده‌ی نوبل سال 2020، در سال 1943از پدر ومادری که تباری روس و مجارستانی داشتند در نیویورک متولد شد. او در «لانگ آیلند» بزرگ شد و در دانشگاه کلمبیا درس خواند. سال‌هاست که معلم شعر در دانشگاه‌های آمریکاست. لوئیز برنده‌ی جایزه‌ی پولیتزر جایزه ملی کتاب آمریکا هم بوده و پیش از این به عنوان ملک‌الشعرای آمریکا انتخاب شده بود. شعر او در دنیایی وهم‌گون می‌گذرد که یادآورِ خاطرات، فقدان، فراق، جدایی و لحظات حسیِ زندگی‌ست. توصیفات بسیار ظریف و وسواس در انتخاب کلمات و لحنِ غنایی از مشخصاتِ کارِ اوست. او را شاعری اندیشمند خوانده‌اند که مضامینی نظیر ارتباطات انسانی را در هاله‌ای از ابهام، مورد کند و کاوی شاعرانه قرار می‌دهد.