آغاز کاربرد نظریه های شناختی در بررسی و تحلیل ماهیت و کارکرد و دریافت آثار هنری به دهه های 1960 و 1970 میلادی برمیگردد. این رویکرد، البته در شکل گیری و قوام نگرش هایی همچون نوشکل گرایی (نئوفرمالیسم) نیز نقش بسزایی داشته است. با این همه، تمرکز این رویکرد بر روایت و روایت گری در سال های آغازین سده ی بیست و یکم شتاب و شدت بیشتری یافته است، که نمونه های آشکار آن نوشته های کندال والتون و نویسنده ی کتاب حاضر، گریگوری کوری است.
0 نظر