ویلیام جیمز، فیلسوف آمریکایی و بنیانگذار فلسفه ی پراگماتیسم، در آستانه ی بزرگسالی در مرز فروپاشی قرار داشت. اما توانست خود را از چاه تاریکی که گرفتارش شده بود رها سازد و در طی دهه های بعدی زندگی اش بدل به پدر فلسفه و روانشناسی آمریکایی شود. مشکل جیمز این نبود که دلش نمی خواست کاری بکند و عمرش را به بطالت و بیهودگی بگذراند؛ بلکه مشکلش این بود که دلش می خواست کارهای بسیار زیاد و مختلفی را با هم انجام دهد و چون وقت محدود زندگی انسانی این اجازه را به او نمی داد به ناامیدی ژرفی دچار شده بود. افزون بر این، جیمز از همان آغاز جوانی درگیر مسائل و پرسش های عمیق فلسفیای بود که ذهن اندیشمندان بزرگی را در طول تاریخ به خود مشغول کرده بودند. او بر این باور بود که اشخاصی همچون خودش روح های بیماری اند که زندگی برایشان دشوار است و مواجهه با بی معنایی اش می تواند آنها را تا مرز جنون بکشاند. جیمز در مواجهه با این چالش های طاقت فرسا فلسفه ای را بنیان نهاد که خود آن را فلسفه ای برای داشتن ذهن سالم» می نامید. از آنجایی که بیشتر ما انسان ها، به ویژه در عصر مدرن، بر لبه ی مغاک تلوتلو می خوریم، فلسفه ی ویلیام جیمز می تواند در ادامه ی مسیر چالش برانگیز و پر پیچ و خم زندگی راه گشایمان باشد.
جان کاگ در کتاب روح های بیمار، ذهن های سالم ضمن شرح مواجهه ی شخصی خودش با فلسفه ی ویلیام جیمز، خواننده را با مقدمات اندیشه ی عمیق و روح بخش او آشنا می کند و نشان می دهد که چطور فلسفه ای برای داشتن ذهن های سالم در مواجهه با مغاک هستی، می تواند انسان ها را در مسیری هدایت کند که به زندگی شاد، سالم، هدفمند و در عین حال ژرف و معنادارشان منتهی شود.