از متن کتاب:
هر چه بیشتر احساس گناه کنیم، از نظر مسئولان بهتر می‌توانیم به انسان و شهروندی خوب بدل شویم.
معرفی کتاب:
کتاب "به سوی دوزخ ای بی‌گناهان" اثر "بختیار علی"(1960) ، نمایشنامه‌ای پادآرمانشهری‌ست، که ترسیم‌گر جهانی‌ست که هر مفهوم و ارزشی، رنگ‌باخته، جای خود را به مفاهیمی چون گناه و توبه می‌دهد و هر انسانی به شاهد و شکنجه‌گری علیه خود بدل می‌شود.
داستان کتاب:
این نمایشنامه، ترسیم‌گر جهانی است که افراد به اتهام بی‌گناهی بازداشت می‌شوند و آنقدر در حبس می‌مانند تا به گناهکاری خویش اطمینان حاصل کنند!
آنچه مهم است نه اثبات گناهکاری اشخاص، بلکه اثباتِ، اطمینان شخص به گناهکاری خویش، احساس دِین به حکومت و باور به استحقاق مجازات است.
البته در چنین زندانی از شکنجه در معنای مرسوم، خبری نیست!
چراکه اطمینان قلبی شخص به گناهکار بودن خودش اهمیت دارد، نه صرفا اعتراف برای رهایی از زندان.
مقایسه و تحلیل:
"بختیار علی" با ترسیم این جهان واژگونه که به قول "آدونیس"، شاعر اهل سوریه "آوار شده‌است در آن معنا"، حکومتی را نشان می‌دهد که هدف غایی‌‌اش، کاشت بذر گناه در دل تک‌تک افراد جامعه و به آغوش کشیدن رنج بی‌پایان احساس گناهکاری و عذاب وجدان است. چنین جامعه ای آنچنان به خودش پیچیده که هیچ توان و فرصتی برای مقابله و اندیشه بر علیه حکومت ندارد. مضاف بر اینکه شخص با درونی شدن این فکر که گناهکار است، خود را مدیون حکومت و میهن و البته مسبب وضع موجود می داند و تمام تقصیرات را به پای خویش می‌نویسد و حکومت را به مثابه امری مقدس، مصون از تمام اتهامات می‌داند.
این اثر از "بختیار علی" را شاید بتوان نزدیک‌ترین اثر، یا حتی شاید تنها اثر مشترک در معنا و هدف با کتاب "ظلمت در نیمروز" اثر "آرتور کوستلر" دانست.