آخرین آغوش ماما، کاوشی جذاب در باب هیجانات حیوانات و انسان‌هاست. داستان کتاب با مرگ ماما، شامپانزه مادرسالار و یکی از پیرترین شامپانزه‌های جهان در باغ‌وحش که پیوندی عمیق با زیست‌شناس‌اش برقرار کرده بود آغاز می‌شود. جان وان هوف (استاد فرانس دو وال) در واپسین لحظات زندگی ماما به دیدار او در قفس می‌رود و آن‌ها برای آخرین بار یکدیگر را در آغوش می‌کشند. فیلم صحنه احساسی و غم‌انگیز خداحافظی این دو به سرعت در فضای رسانه‌ای فراگیر می‌شود. میلیون‌ها انسان از صحنه‌ای که ماما پروفسور را در آغوش می‌کشد و در‌حالی که لبخند می‌زند با انگشتان خود گردن او را نوازش می‌کند، متاثر شدند. بسیاری با این صحنه گریستند و برخی شگفت‌زده شدند چرا که می‌پنداشتند احساسات غنی صرفا منحصر به انسان‌هاست.
فرانس دو وال دهه‌ها از عمر خود را صرف بررسی دقیق و پژوهش درباره حیوانات کرده است. فرانس دو وال در آخرین آغوش ماما با روایت داستان‌هایی خواندنی و استناد به شواهد علمی نشان می‌دهد انسان‌ها تنها گونه‌ای نیستند که از ظرفیت تجربه احساساتی چون عشق‌، تنفر، ترس، شرم، گناه، شادی و یکدلی برخوردارند. او در کتاب آخرین آغوش ماما نمونه‌های تکان‌دهنده‌ای از میانجی‌گری، فداکاری، دلبستگی، سوگواری و حتی درک قطعیت مرگ را در حیوانات به تصویر می‌کشد. خویشتن‌داری، اراده آزاد، خودآگاهی و معنای ذی شعور بودن از دیگر مفاهیم مورد بحث در این کتاب به شمار می‌آیند.
‌آخرین آغوش ماما نگاهی ژرف‌اندیشانه به ماهیت انسان‌ها به عنوان یک گونه دارد و به هیجاناتی می‌پردازد که ما را به انسان تبدیل می‌کنند تا جایی که یکی از نقدهای مشهور درباره این کتاب نوشته است:‌ با خواندن این کتاب، دیگر نه تنها به خودتان مثل قبل نخواهید نگریست بلکه رفتاری بهتر با حیوانات خواهید داشت و آن‌ها را خواهید ستود.