پرسش این پژوهش صریح و روشن است: چرا در سال 1357 در ایران انقلاب شد؟ نویسندۀ کتاب کوشیده است با اتخاذ رویکرد نظری متفاوت، و به‌تبع آن جمع‌آوری و تحلیل داده‌ها، پژوهش خود را از دیگر پژوهش‌های مرتبط متمایز کند. به‌لحاظ نظری، این پژوهش مبتنی بر دیدگاه ترکیبی بدیعی است. محقق کوشیده است از راه تلفیق نظریه‌های جامعه‌شناختی انقلاب (نظریۀ ارزش – نظام چالمرز جانسون) با نظریه‌های روان‌شناختی (نظریۀ روان‌شناسی توده‌ها تد گِر و جیمز دیویس) و نظریه‌های سیاسی (نظریه‌های تدا اسکاچپول، ساموئل هانتینگتون، جرالد گرین و چارلز تیلی) نشان دهد بررسی علل یک انقلاب نیازمند رویکردی چندرشته‌ای است، به‌ویژه رویکردی که با تأکید بر جزئیات، به بررسی سیاست (دولت) و شرایط فرهنگی –اجتماعی (جامعه) پیش از انقلاب بپردازد. به باور نویسنده، تمایز مفهومی میان «دولت » و «جامعه» و بررسی تحولات شکل‌گرفته در این دو قلمرو – مسئله‌ای که بیشتر نظریه‌های انقلاب آن را نادیده انگاشته‌اند – برای فهم صحیح و کامل علل انقلاب اهمیتی اساسی دارد.
مهران کامروا دکترای خود را از دانشگاه کمبریج گرفته و اکنون استادتمام و مدیر مرکز مطالعات بین‌المللی و منطقه‌ای، وابسته به دانشگاه جورجتاون، در قطر است. از او علاوه بر کتاب حاضر، در تحلیل علل شکل‌گیری انقلاب ایران، کتاب‌هایی دربارۀ امنیت در خلیج‌فارس، اوضاع داخلی کشورهای عربی، مسئلۀ فلسطین و تاریخ سیاسی خاورمیانه منتشر شده است.