ظهور فردی تحت عنوان علی نوری اسفندیاری یا نیما یوشیج در ادبیات معاصر ایران پدیده ای بسیار استثنایی و ارزشمند بود. کسی که زندگی خود را وقف شعر و ادب فارسی کرد و طرزی نو و جدید در سرودن شعر از خود بر جای گذاشت. روشی که از ظرفیت و گستردگی فراوانی در بیان اندیشه ها و افکار برخوردار است و با آن می توان بسیاری از گفته ها و احساسات را که در قالب سنتی شعر ارائه آن ها مشکل بود به راحتی و زیبایی بیان کرد.
یکی از یادگارهای ارزشمندی که نیما از خود بر جای گذاشته کتابی است تحت عنوان «یادداشت های روزانه». این کتاب شامل یادداشت های گوناگون است که نیما در یک دوره از عمر خود آنها را به روی کاغذ آورده و خود او در این باره نوشته است: شاید بعد از مرگ من حتی این اوراق هم به دست کسی نیفتد و یا نداند چه اسمی بگذارد به افکار متفرقۀ من.
متن کامل این یادداشت ها بعد از نیم قرن که از درگذشت نیما گذشته به صورت کتابی مستقل به بازار آمده است. انتشار این کتاب که از لحنی تند و گزنده و بدون پرده پوشی برخوردار است، ابعاد تازه ای از زندگی و اندیشه های نیما را روشن می کند. وی در این کتاب به کرات پیامبر و امامان شیعه را ستایش می نماید. از این که برخی جوانان به جای پیروی از پیامبر اسلام دنبال روشنفکران و نویسندگان غربی افتاده اند گلایه می کند و آن ها را با زبان طنز مسخره می نماید.
در این کتاب نکات تکراری و ضد و نقیض زیادی وجود دارد. بنابراین لازم بود که این اثر مورد نقد و بررسی قرار گیرد و مباحث و مطالبی که نیما مطرح می کند تفسیر و تحلیل گردد و نظریات طرف مقابل و ارتباط آن ها با نیما بررسی شود و هر جا که او دچار اشتباه یا تند نظری شده است، واقعیت امر بیان گردد. امید است این نقد و بررسی مورد توجه علاقمندان و دوستداران شعر و ادب فارسی قرار گیرد.