زخم های عمیقی که در کودکی از سوی خانواده متحمل می شویم، تأثیرات تلخ ماندگاری بر باقی زندگیمان دارد. این زخمها با وجود سرکوبشان در خودمان میتوانند به شکلهای مختلفی از جمله بی نقص گرایی - که از آن به عنوان کمال گرایی نیز نام برده می شود ـ در رفتار ما نمود یابند با تحلیل و قضاوت وسواس گونه ی رفتارها و گفتارهای مان دائم خودنمایی کنند و احتمالاً گاهی ما را به پیشرفتهای فردی نیز سوق دهند اما همچون دیگر آثار اختلال استرس پس از سانحه همواره کاممان را در جنبه های دیگر زندگی مانند ایجاد ارتباطهای صمیمی ایمن با دیگران تلخ میکنند. نورا دیویس، شخصیت جراح این رمان هنوز در 36 سالگی با عوارض آسیبی که پدر سایکوپات و قاتلاش در ده سالگی او بر روانش وارد کرده دست به گریبان است و دائم تلاش میکند با دست یابی به موفقیت از گذشته عبور کند.
با این حال خود او نیز از داشتن ژن شرارت پدر در وجودش مصون نیست
با خودم میگویم یعنی به من فکر میکند؟ نگرانم میشود؟ وقتی بچه بودم مادرم نگرانم میشد اما الان خیلی وقت است که نیست دیگر کسی فکرش را درگیر من نمیکند و نگرانم نمی شود واقعاً کسی نیست که نگرانم شود. شاید فیلیپ کمی دلواپسم شود. اگر بلایی سرم بیاید و او به تعطیلات رفته باشد، چه کسی قرار است هوای مریض هایش را داشته باشد؟ نگرانی او هم خالصانه نیست